ผมลืมตาโพลงในความมืดท่ามกลางความเงียบสงัดตอนตีสาม ทั้งที่ร่างกายเหนื่อยล้าจากการทำงานและพร้อมที่จะหลับไปตั้งนานแล้ว แต่สมองกลับไม่ยอมหยุดคิดถึงเหตุการณ์มากมายที่เพิ่งผ่านมา

ย้อนกลับไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ที่ผมยังอยู่ลอนดอน ผมต้องเผชิญกับเรื่องราวบางอย่างที่ค่อนข้างยากลำบาก มันเป็นเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่นึกถึง ตามมาด้วยความรู้สึกหน่วงๆ และคำถามมากมายที่ไม่รู้จะจบสิ้นเมื่อไร

มันเป็นเรื่องจริงหรอวะ? ผมถามตัวเองครั้งที่ร้อย